Verlies je niet in de rollen die je moet spelen voor het koningshuis

Patrick Kicken (1974)

Radio-dj

He die Máxima,

Allereerst van harte met je veertigste verjaardag. Maak je er vooral niet druk om, je ziet er nog altijd stralend uit en bent veruit de knapste vrouw die we in Nederland op het bordes hebben zien staan.

Dat hele concept leeftijd is sowieso iets waar we ons hier in Holland veel te druk om maken. Je bent al gauw te oud of te jong voor iets, zeker als het op werk aan komt. Ik heb het geluk dat ik voor de radio werk, waarbij het alleen om je stem gaat en of je wel of niet kaal wordt of rimpels krijgt niet echt telt. Beloof me één ding: laat niet aan jezelf sleutelen, ook al krijg je dat gratis aangeboden. Kijk bijvoorbeeld eens naar wat er van Linda de Mol haar gezicht is gefabriceerd, dat kun je toch niet natuurlijk meer noemen! Linda, van dat oergezellige programma op zaterdagavond bij rtl4, weet je wel.

Blijf vooral dicht bij jezelf, dat is zo’n advies dat je vaak hoort als je in de spotlights staat.

Wat bedoelen ze daar eigenlijk mee? Toeval wil dat ik me daar de afgelopen jaren eens in verdiept heb. Als je veel aandacht krijgt, mensen tegen je opkijken en je vaak herkennen zou je weleens in het sprookje kunnen gaan geloven dat je belangrijker en specialer bent dan wie dan ook en de wereld niet zonder je zou kunnen. Maar dat is precies wat het is, een sprookje waarin jij je rol als prinses speelt. Maar wat je echt bent gaat veel dieper dan het masker dat je draagt. Ik hoop dan ook van harte dat je je niet verliest in de rollen die je moet spelen voor het koningshuis en gewoon dezelfde lekker spontane meid blijft die we toen zo zagen swingen op die video.

Hou dit ook in het achterhoofd als je wie dan ook ontmoet. Of het nou (wijlen) Moeder Teresa, de Dalai Lama, de paus of president Obama is, allemaal spelen ze een rol. Maar wie ze werkelijk zijn is wie jij ook in essentie bent. Zodra mensen uit hun rol stappen en die essentie in elkaar herkennen is er connectie, gaan maskers af en zou je eigenlijk kunnen zeggen dat individualiteit ophoudt.

Stiekem is die individualiteit ons ook alleen maar aangeleerd. Er zijn landen waar mensen zichzelf zien als verschijning in Het Ene Leven, de natuur, de oerbron, het Zelf of hoe je het ook wil noemen.

Deze visie heeft mij redelijk wat rust gebracht. Jarenlang was ik ook aan het ploeteren, tegen de stroom in, om het leven zo te besturen zoals ik het wilde. Dat lukte natuurlijk voor geen meter. Het leven is wat je gebeurt, terwijl je zelf andere plannen maakt. Een wijze uitspraak van John Lennon, ooit lid van The Beatles. Je zou zelfs kunnen stellen dat alles gewoon gebeurt binnen de droom die wij het leven noemen. Jij speelt daarin je rol, maar kiest er niet voor welke. Als iemand jou twintig jaar geleden verteld zou hebben dat je in 2011 lid zou zijn van het koningshuis in Nederland, dan zou je hem of haar toch ook hard uitgelachen hebben?

Dit geldt ook voor je vader, om wie toch een hoop te doen is geweest. Ook hij is/was een product van zijn omgeving en speelde zijn rol. De schuldvraag is dan ook eigenlijk overbodig, want niemand is ooit schuldig geweest aan iets, als je het vanuit deze non-dualistische filosofie bekijkt. Het lijkt wel alsof we voor het ene kiezen en niet het andere, maar waar kwam die gedachte of handeling vandaan? Je volgt eigenlijk altijd onbewust je gevoel en handelt vanuit die ingeving. Zodra dit niet het geval is merk je dat ook meteen aan mensen, ze gaan zich gekunsteld en onnatuurlijk gedragen.

O ja, laat me even uitleggen waar de term non-dualiteit voor staat. Het houdt in dat de wereld, het universum, in feite één is. Noem het God, De Ene Waarheid, die om zichzelf te kunnen ervaren, het spelletje speelt van twee. Het splitst zich (ogenschijnlijk) in allerlei verschijningsvormen om zo dit hele spel op aarde te kunnen spelen. Maar wat jij in essentie bent is nog steeds die ene, dat onbenoembare.

Een mens is vanaf het derde levensjaar gezegend met een ego, ze vergeet wat ze in essentie is en gaat denken dat zij aan het roer staat van een eigen stukje leven. Precies dat is het, denken dat je zelf aan de touwtjes trekt. Maar zoals je als moeder van drie kinderen wel weet, gaan dingen altijd anders dan je ze gepland had en dat maakt kinderen (en dieren) ook zo fascinerend om naar te kijken. Zij leven gewoon spontaan, zoals het in ze opkomt, niet verkrampt en niet op een manier zoals ze denken dat ze zich moeten gedragen of dingen moeten doen. Zij vieren het wonder van het leven.

Die hele ik-gedachte is dus maar een idee waar je mee rondloopt. Het is handig bij (schrijf)taal, maar je hebt er voor de rest weinig aan. We bouwen een constructie in ons hoofd, gebaseerd op allerlei meningen, bezittingen en overtuigingen, terwijl je zelf ook weet dat je de ene dag zus over iets denkt en de andere dag weer zo. Je komt met niets en je gaat met niets. Hoeveel je ook op de bank hebt staan, het is allemaal maar een spel binnen de soap genaamd Leven op aarde.

Het leven is eigenlijk gewoon een grote achtbaanrit waar je getuige van bent en van kunt genieten, mits je niet in de wirwar van gedachten gaat geloven dat je van alles moet doen om iemand te zijn.

Je bent niet iemand, maar feitelijk dat waarin de hele wereld verschijnt, in plaats van een persoon die in een wereld verschijnt.

Nu lijkt dit misschien alsof ik je probeer te bekeren tot een of ander geloof, maar dat is niet zo. Wie weet raken deze woorden iets bij je vanbinnen, maar als je het klinkklare onzin vindt, ook prima J.

Toch zou het fijn zijn als in ieder geval jij lekker spontaan blijft binnen het koningshuis, want dit werkt weer aanstekelijk voor andere Nederlanders. Zo komen we misschien ooit af van het idee dat we aanzien of een bepaalde status nodig hebben om er bij te horen of iets voor te stellen. Uiteindelijk stelt niemand iets voor, of iedereen.

‘Ze is gewoon zo lekker zichzelf gebleven.’ Als mensen dat over tien jaar nog steeds over je zeggen dan lach ik op mijn zesenveertigste levensjaar in mijn vuistje en denk terug aan deze brief die ‘ik’ aan je geschreven heb. Je ziet dat ik tussen aanhalingstekens staat, want waar deze woorden vandaan komen weet ik ook niet. Je zou kunnen zeggen dat diegene die dit nu leest deze brief ook geschreven heeft, maar ik was het niet. Dit is ook wat alle grote kunstenaars en artiesten die ooit iets moois hebben laten ontstaan vanbinnen voelen. Ze zijn een van de gaatjes in de grote blokfluit waardoor God muziek maakt. Dat ene onbenoembare mysterie waar iedere levensvorm uit opkomt en weer in verdwijnt, dat is wat je bent. En helaas, dat verjaart nooit want het is nooit geboren en gaat nooit dood. Maar voor de vorm wil ik jou als verschijningsvorm in deze droom toch nogmaals feliciteren met je veertigste levensjaar!

Getekend,

Jezelf

(onder de bijnaam Patrick Kicken, van Radio Veronica)